ثروتم را با خودم بردم...

اما ماجراى دیگر که دربار خود آن صاحبخانه بود. من دیگر از آن صاحبخانه که گفتم، خبر نداشتم. در واقع، درس داشتم و نتوانستم دوباره به آن روضه بروم، و هشت و نه سال بعد، یک روز غروب که آمدم از مسیر مسجد گوهرشاد، وارد حرم حضرت رضا علیه السلام بشوم دیدم جوانى حدود هفده و هجده ساله با محاسن کم مودّبانه به من سلام کرد و گفت: من را نمى‏شناسى؟ گفتم: نه. جوان گفت: من نوه آن صاحبخانه هستم. گفتم: بابابزرگ چطور است؟ گفت: او مرحوم شد. گفتم: از بابابزرگ به تو چه چیزى رسید؟ جوان در کنار حرم امام رضا علیه السلام صادقانه به من گفت: بابابزرگ من، کاسبى بود که مشترى خیلى داشت. او داشت راست مى‏گفت. من خودم مغاز پدربزرگش را دیده بودم. آن مغاز پارچه فروشى از نانوایى هم شلوغ‏تر بود. آن جوان گفت: پدربزرگم نود و سه ساله بود که فوت کرد. او هفتاد سال پارچه فروشى کرد و در این مدت، پارچه قلابى به کسى نداد؛ او در فروش پارچه، یک سانت کم نگذاشت؛ او همیشه ده و یا بیست سانتى‏متر پارچ اضافه مى‏گذاشت. او گفت که بعد از مردن پدربزرگم، پدرم، عمویم وعمه‏هایم، فکر مى‏کردند در این مدت هفتاد سال، او درآمد زیادى به دست آورده و آن را در بانکى گذاشته است. آن‏ها فکر مى‏کردند که او، به حساب آن روز یک میلیارد تومان، و به حساب امروز، صد میلیارد تومان، در بانکى گذاشته است و مى‏توانند آن را بین خود تقسیم نمایند. وصیت‏نام او داخل صندوقى بود که هیچ وقت کلید آن را پیش کسى نمى‏گذاشت. بعد از مردنش، کلید آن صندوق را از جیبش درآوردند. در آن صندوق را باز کردند و وصیت‏نامه‏اش را بیرون آوردند. در وصیت‏نامه نوشته بود: دخترها که شوهرهاى خوبى کردند و وضعشان هم خوب است. پسرهایم که هم ازدواج کردند و هم مغازه دارند. بنابراین، هیچ کدام از شما نیازى به ارث من نداشتید .. براى همین، من فقط این خانه و مغازه‏ام را براى شما گذاشتم که دیگر در زمان حیاتم نشد آن‏ها را بینتان تقسیم کنم. شما طبق قرآن، آن‏ها را بین خود تقسیم کنید. اصلًا به فکرتان راه ندهید که من میلیون‏ها تومان براى شما گذاشته‏ام؛ چون به جز آنچه گفتم، من یک ریال براى‏تان نگذاشتم. من همین که زندگى‏تان را سر پا کردم، هر چه درآمد اضافى داشتم، با خودم برداشتم و به طرف خدا بردم. من با تمام آن ثروت جمع شده، نود تا خانه ساختم و بعد اثاث‏هاى‏شان را کامل کردم. بعد هم زن و شوهرهاى تازه عروس فقیرى را پیدا کردم و بدون این که آن‏ها من را بشناسد، در محضر، آن خانه‏ها را با هم اثاثیه‏شان، مجانى به نامشان کردم و رفتم و بدین ترتیب، من پولم را با خود به قیامت بردم. این عاقبت یک مؤمن بود که این چنین به دیدار خداى متعال شتافت.